ساز شکسته

دستم بگیر، کز غم ایام خسته ام

نازم بکش، که عاشقم و دلشکسته ام

از خود مران مراکه قسم می خورم هنوز

جز با دو چشم مست تو عهدی نبسته ام

رفتی؟ برو... برو که دلم پر ز داغ تست

من سرخ لاله ام که ز داغ تو رسته ام

در خون مکش تو بال و پر خسته مرا

من طایر بهشتی از دام جسته ام

گفتی به ناز ، تا بزنم پنجه یی به ساز

دانی که پردهٔ دل محزون گسسته ام؟

سازم شکست بی تو و عمرم به غم گذشت

.اکنون به یاد روی تو تنها نشسته ام

قسم نامه

مه من! قسم به چشمت، به دو چشم دلربایت

به تبسمت، به قهرت، به نوازشت، به نازت

به تکلمت، به شرمت، به شکنجه ات، به سوزت

به نکوهشت، به خشمت، به نگاه فتنه سازت

مه من! به حرمت غم که تو داده یی بیادم

به صلابت وفایی که تو کرده یی نثارم
به سرود آرزویی که تو خوانده یی به گوشم
به سکوت شامگاهی که تویی در انتظارم

مه من! قسم به نغمه، به غزل، به  شعرسعدی
به ترانه های حافظ، که دهد نشاط مستی
به صفای می فروشان، به کرشمه های ساقی
به شراب تلخ "جلفا" که درد نقاب هستی

مه من! قسم به ژاله، به سحر، به صبح فردا
به غروب یک ستاره، به طلوع مهر رخشان
به طراوت شکوفه، به نسیم نو بهاران
به بنفشه های صحرا، به نوای شوق باران

مه من! قسم به بوسه، به زمان کام لبها
به حریرسرخ لاله، به مزارع زرافشان
به امید دردمندان، به سرود گرم یاران
به ستیزموج دریا، به نهیب خشم طوفان

من اگر همه امیدم، همه شورم و نویدم
همه سوزم و شکیبم، همه ننگم و گناهم
همه جا ترا بنامم، همه جا ترا بخوانم
همه جا ترا بجویم، همه جا ترا بخواهم.

       تهران ـ دیماه ۱۳۳۵

سرگردان

یک عمرگشتم
یک عمر د رتاریکی آفاق گشتم.
شاید بیابم آنکه با من مهربان بود،
همزبان بود،
اما دریغا !
از او نه در تاریکی  عالم نشان بود ...
                                                                                                ***               
یک عمرماندم
یک عمر در کنج اتاقی سرد ماندم،
شاید بیاید آنکه شد بیگا نهٔ من،
افسانهٔ من،
اما، دریغا !
دستی نزد بر حلقهٔ کاشانهٔ من …
                                                                                                ***               
یک عمرخفتم
یک عمر د ر گهوارهٔ مهتاب خفتم،
شاید بخوابم رو کند آن رند همراه،
یار دلخواه،
اما، دریغا !
در خواب ابری شد بروی هالهٔ ماه ...
                                                                                                ***               
یک عمر رفتم،
یک عمر سوی خلوت میخانه رفتم،
شاید ببینم آنکه چون مه  دلربا بود،
آشنا بود،
 اما، دریغا !
از او فقط پیمانهٔ تلخی بجا بود !
                                                                                               ***               
یک عمر دیدم؛
یک عمر دیدم، جای او پیوسته خالیست.

 تهران ـ  ۱۳۳۵